هشت

بعد چند وقت یاد اینجا افتادم، یادم نبود تمش عوض کردم یا حتی اسمشو.. تعجب کردم از زیباییش!

هفت

هفت عدد از نظر همه قشنگیه..از نظر منم هست.

دوس دارم بخوابم الان..یه خواب راحت و قشنگ

شش

فرار کردم و برای اولین بار مطمئن هستم که کار درستی کردم. حرف و توضیحی نیست..از این به بعد هستم.

پنج

یکی از معجزات بنده اینه که هر کی وبمو خوند دانشگاه قبول شد ولی خودم نه..بمیرم؟

چهار

امروز میتوانست یک پایان باشد. اما نبود. امروز یک اتمام حجت شد که و گوشم را پیچاند و گفت: هی تو، دیگر باید قوی باشی..

همه جور تحقیر را دیدی...همه جور بدبختی را کشیدی..لطف کن یادت نرود که این دو ماه ت چه طور گذشت..یادت نرود.

سه

خالی دنیایم مملو از تویی ست که لحظه لحظه ی زندگی ام سرشار عطر بودنت است اما...

.

.

نیستی

دو

سال اول دبیرستان بودم. فردایش پرسش کلاسی داشتم.. یک کتاب مطالعات اجتماعی سبز رنگ هم دستم بود. رفتیم بیمارستان. یک موجود تپل سفید با یک خال قرمز وسط دوتا ابرویش میان یک پتویه نارنجی خوابیده بود. هنوز اسم نداشت. هنوز اسمش خواهر بود. چند لحظه بغض راه گلویم را بست. چند لحظه دیدم تار شد..خودم را سفت گرفتم که گریه نکنم. نکردم.
همین امروز بود. پنج تا کتابش را زده بود زیره بغلش و با لبخند گفت " بیا اینا رو برام جلد کن...کجکی بزنیا.."

یک

همیشه بی هیچ آموزشی میگوید شروع کن. یعنی شیوه ی تدریس اش این طوری است. اولین باری که قرار بود رانندگی یاد بگیرم بی مقدمه گفت بشین و برو.. جا خوردم، انتظاره این طور یاد گرفتن را نداشتم. ترسیدم، اشتباه کردم ولی یاد گرفتم. . .

این بدونه مقدمه وارد شدن نمیدانم خوب است یا بد اما شیوه ی آموزشش همینطوری است. گاهی راهنمایی میکند ولی با رفتارش یادت میدهد که تو تنهایی. میترسم از روزی که باز بی مقدمه دستم را ول کند و بگوید من رفتم..زندگی کن..

میترسم